Το απόγευμα της Κυριακής, 17 Αυγούστου του 2014, όπως είναι
πια γνωστό, έγιναν τα αποκαλυπτήρια, της δεύτερης, στην Ελλάδα, προτομής, του
μέγιστου, του μυθικού τροβαδούρου που λατρεύτηκε από το πανελλήνιο και από όλη
την ομογένεια, σε όλο τον κόσμο, όσο κανείς άλλος, του ανεπανάληπτου ΝΙΚΟΥ
ΓΟΥΝΑΡΗ.
Στην κεντρική πλατεία της Ζαγοράς, του Πηλίου, τόπου
καταγωγής της μητέρας του, Όλγας.
Μια Κυριακή του Αυγούστου, μια βραδιά, αφιερωμένη στον
τροβαδούρο με την βελούδινη φωνή και το μοναδικό παίξιμο στην κιθάρα.
Κόσμος πολύς…Τραγούδια δικά του…Ομιλίες…Χειροκροτήματα… Κι
όλοι μαζί να τραγουδούν…
Μα η κορυφαία στιγμή της βραδιάς ήταν όταν ο ΚΩΣΤΑΣ
ΓΟΥΝΑΡΗΣ, ο πολυαγαπημένος του γιος, που
τίμησε, που τιμά καθημερινά τον πατέρα όχι με φανφάρες αλλά με μια αξιοπρεπή
και σπουδαία στάση ζωής, έφτασε, οδηγώντας σερί από την Καλλιτεχνούπολη στην κεντρική πλατεία της Ζαγοράς, όπου
τον περίμεναν όλοι, με ξεχωριστή συγκίνηση.
Και τότε, ο Κώστας Γούναρης στάθηκε απέναντι από τον Νίκο
Γούναρη.
Ο γιος στάθηκε αντίκρυ, απέναντι στην προτομή του μεγάλου
Πατέρα του.
Ο ένας, απέναντι στον άλλον….Πρόσωπο με πρόσωπο…Πατέρας με
γιο…
Εύγλωττη σιγή… Έντονη, βαθιά συγκίνηση…Καταιγισμός
συναισθημάτων…
Στιγμές πολύ δυνατές…
Κι ίσως ένα πικρό, βουβό «παράπονο»… «Γιατί πατέρα, μας
άφησες τόσο νωρίς;»
Σαράντα εννιά χρονών και κάτι… Δεν πρόλαβε να χαρεί τους
αγαπημένους του, την Βάλια, τον Κώστα, την Ντενίς, την εγγονή του, που ήταν
μωρό…Και δεν πρόλαβε ούτε καν να δει τον Νίκο Γούναρη, που ήρθε στον κόσμο
μετά, τον εγγονό του…
Δεν τους χάρηκε…Δεν τον χάρηκαν…Δεν τον χαρήκαμε…Κι αυτό
πονάει…Πολύ.
Μας «παρηγορεί» το γεγονός ότι είναι πάντα κοντά μας, στις
σκέψεις μας, στις αναμνήσεις μας, στην καρδιά μας, αυτός ο αληθινά Μεγάλος, ο
θρυλικός Νίκος Γούναρης.
Κι εμένα, του τελευταίου προσωπικού του φίλου-του γιου του,
όπως λέει ο Κώστας-το γεγονός ότι ο Νίκος Γούναρης θα μείνει αθάνατος στην
ιστορία του ελληνικού τραγουδιού. Σημείο αναφοράς…Καλλιτέχνη και Ανθρώπου…
ΧΡΗΣΤΟΣ Β.Σ. ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου