ΝΙΚΟΣ ΓΟΥΝΑΡΗΣ: ΜΙΑ ΦΩΝΗ, ΜΙΑ ΚΙΘΑΡΑ, ΕΝΑΣ ΘΡΥΛΟΣ

ΑΠΟΘΕΩΣΗ ΣΤΟ ΚΑΛΛΙΜΑΡΜΑΡΟ ΕΝΟΣ ΘΡΥΛΟΥ

Ο μεγάλος, ο πραγματικά μεγάλος και χαρισματικός συνθέτης μας, ο πολυβραβευμένος Μίμης Πλέσσας, ο δημιουργός που πάντα προηγείται της εποχής του, στην αυτοβιογραφία του [εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ] γράφει για την περίφημη, την ιστορική και κορυφαία Συναυλία που έγινε, το 1953,  στο κατάμεστο Καλλιμάρμαρο, με καθολική συμμετοχή των Ελλήνων καλλιτεχνών.

Μια μεγαλειώδης Συναυλία για τους σεισμοπαθείς.
Και εκεί  περιγράφει, με πέντε λόγια, αλλά με τον μοναδικό του τρόπο, μια μοναδική, μια μαγική σκηνή  με τον θρυλικό Νίκο Γούναρη να εμφανίζεται ξαφνικά και ανεπάντεχα μπροστά σε 60.000 θεατές, μόνος, με την κιθάρα του στο χέρι.

Είχε γυρίσει από την Αμερική, όλοι περίμεναν να τον δουν και να τον ακούσουν μα είχε ανειλημμένη επαγγελματική υποχρέωση στη Θεσσαλονίκη και η συμμετοχή του, εκ των πραγμάτων, ήταν αδύνατη

Ο σπουδαίος δημοσιογράφος Αχιλλέας Μαμάκης, το είχε κι αυτός αναφέρει στην ιστορική Κυριακάτικη μεσημεριανή του εκπομπή, "ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΟ ΜΙΚΡΟΦΩΝΟ",  από το ραδιόφωνο του ΕΙΡ, απογοητεύοντας, αναμφίβολα το κοινό που λάτρευε αυτόν τον μοναδικό και πέρα από περιγραφές τροβαδούρο.

Γράφει λοιπόν ο παλιός αγαπημένος και ακριβός μου φίλος, ο δικός μας μοναδικός και μεγάλος Μίμης Πλέσσας στην αυτοβιογραφία του.

«Το ΕΙΡ είχε δώσει τη συμφωνική του ορχήστρα και τη μεικτή χορωδία του, η Λυρική μας Σκηνή τους σολίστες και τους μαέστρους της, κι εμείς είχαμε βάλει τα καλά μας, είχαμε ενορχηστρώσει τα τραγούδια μας για τη μεγάλη ορχήστρα και διευθύναμε τους τραγουδιστές μας.

Άστραφταν τα χάλκινα, δάσος ανεβοκατέβαιναν τα δοξάρια στα έγχορδα, έντονα ηχούσαν τα κρουστά, κι εμείς, ο ένας μετά τον άλλον, ανεβαίναμε στο πόντιουμ και δώσ’ του υπόκλιση, δώσ’ του ρεβεράντζα.

Το Στάδιο γεμάτο και ο κόσμος ευγενικός μ’ ένα χειροκρότημα συγκρατημένο. Στο διάλειμμά αναγγέλθηκε ένας τραγουδιστής που έλειπε χρόνια στην Αμερική.

Στην άδεια, μεγάλη εξέδρα κρατώντας την κιθάρα του προχώρησε με ιδιόρρυθμο βήμα (κουτσαίνοντας) και χωρίς συνοδεία τραγούδησε: Ένα βράδυ που ‘βρεχε… ταραραράμ (η κιθάρα του), που ‘βρεχε μονότονα… ταραραράμ – επέμεινε…

Δεν προλάβαμε να σκεφτούμε ότι θα πάει άπατος, χωρίς τα δικά μας «μεγαλεία», γιατί στο μεταξύ είχε φτάσει στο ρεφρέν. Και τότε 60.000 στόματα ακούστηκαν με μια φωνή: Αχ, αυτός ο άτιμος ήθελε μαχαίρωμα…! Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα τι σημαίνει λαϊκός τραγουδιστής και αγαπημένο τραγούδι.

Και πριν από το τέλος είχα γνωρίσει τον αξέχαστο τροβαδούρο, τον τραγουδιστή Νίκο Γούναρη!»

Ο Νίκος Γούναρης, τα είχε καταφέρει, είχε κατορθώσει έστω και την τελευταία στιγμή, απρογραμμάτιστα, χωρίς πρόβες με την συμφωνική ορχήστρα, -δεν την χρειάστηκε άλλωστε, του αρκούσε η μαγική του κιθάρα- να φτάσει στο Καλλιμάρμαρο και να τραγουδήσει στο…διάλειμμα!!!

Και αποθεώθηκε, κυριολεκτικά.

Εξήντα και πλέον χιλιάδες άνθρωποι, σηκωμένοι όρθιοι, να χειροκροτούν, να τραγουδούν, να ζητωκραυγάζουν, να παραληρούν, να ανάβουν χιλιάδες αναπτήρες, και να πετάνε στον αέρα τα σακάκια τους, αδιαφορώντας για το που θα πάνε.
Αυτό ήταν το φαινόμενο ΝΙΚΟΣ ΓΟΥΝΑΡΗΣ.
ΜΙΑ ΦΩΝΗ, ΜΙΑ ΚΙΘΑΡΑ, ΕΝΑΣ ΘΡΥΛΟΣ ΚΑΙ ΕΞΗΝΤΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΝΑ ΠΑΡΑΛΗΡΟΥΝ!!!

ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το απόσπασμα από την «αυτοβιογραφία» του Μίμη Πλέσσα υπάρχει στο http://cretablog.gr