ΝΙΚΟΣ ΓΟΥΝΑΡΗΣ: ΜΙΑ ΦΩΝΗ, ΜΙΑ ΚΙΘΑΡΑ, ΕΝΑΣ ΘΡΥΛΟΣ

ΑΠΟΘΕΩΣΗ ΣΤΟ ΚΑΛΛΙΜΑΡΜΑΡΟ ΕΝΟΣ ΘΡΥΛΟΥ

Ο μεγάλος, ο πραγματικά μεγάλος και χαρισματικός συνθέτης μας, ο πολυβραβευμένος Μίμης Πλέσσας, ο δημιουργός που πάντα προηγείται της εποχής του, στην αυτοβιογραφία του [εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ] γράφει για την περίφημη, την ιστορική και κορυφαία Συναυλία που έγινε, το 1953,  στο κατάμεστο Καλλιμάρμαρο, με καθολική συμμετοχή των Ελλήνων καλλιτεχνών.

Μια μεγαλειώδης Συναυλία για τους σεισμοπαθείς.
Και εκεί  περιγράφει, με πέντε λόγια, αλλά με τον μοναδικό του τρόπο, μια μοναδική, μια μαγική σκηνή  με τον θρυλικό Νίκο Γούναρη να εμφανίζεται ξαφνικά και ανεπάντεχα μπροστά σε 60.000 θεατές, μόνος, με την κιθάρα του στο χέρι.

Είχε γυρίσει από την Αμερική, όλοι περίμεναν να τον δουν και να τον ακούσουν μα είχε ανειλημμένη επαγγελματική υποχρέωση στη Θεσσαλονίκη και η συμμετοχή του, εκ των πραγμάτων, ήταν αδύνατη

Ο σπουδαίος δημοσιογράφος Αχιλλέας Μαμάκης, το είχε κι αυτός αναφέρει στην ιστορική Κυριακάτικη μεσημεριανή του εκπομπή, "ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΟ ΜΙΚΡΟΦΩΝΟ",  από το ραδιόφωνο του ΕΙΡ, απογοητεύοντας, αναμφίβολα το κοινό που λάτρευε αυτόν τον μοναδικό και πέρα από περιγραφές τροβαδούρο.

Γράφει λοιπόν ο παλιός αγαπημένος και ακριβός μου φίλος, ο δικός μας μοναδικός και μεγάλος Μίμης Πλέσσας στην αυτοβιογραφία του.

«Το ΕΙΡ είχε δώσει τη συμφωνική του ορχήστρα και τη μεικτή χορωδία του, η Λυρική μας Σκηνή τους σολίστες και τους μαέστρους της, κι εμείς είχαμε βάλει τα καλά μας, είχαμε ενορχηστρώσει τα τραγούδια μας για τη μεγάλη ορχήστρα και διευθύναμε τους τραγουδιστές μας.

Άστραφταν τα χάλκινα, δάσος ανεβοκατέβαιναν τα δοξάρια στα έγχορδα, έντονα ηχούσαν τα κρουστά, κι εμείς, ο ένας μετά τον άλλον, ανεβαίναμε στο πόντιουμ και δώσ’ του υπόκλιση, δώσ’ του ρεβεράντζα.

Το Στάδιο γεμάτο και ο κόσμος ευγενικός μ’ ένα χειροκρότημα συγκρατημένο. Στο διάλειμμά αναγγέλθηκε ένας τραγουδιστής που έλειπε χρόνια στην Αμερική.

Στην άδεια, μεγάλη εξέδρα κρατώντας την κιθάρα του προχώρησε με ιδιόρρυθμο βήμα (κουτσαίνοντας) και χωρίς συνοδεία τραγούδησε: Ένα βράδυ που ‘βρεχε… ταραραράμ (η κιθάρα του), που ‘βρεχε μονότονα… ταραραράμ – επέμεινε…

Δεν προλάβαμε να σκεφτούμε ότι θα πάει άπατος, χωρίς τα δικά μας «μεγαλεία», γιατί στο μεταξύ είχε φτάσει στο ρεφρέν. Και τότε 60.000 στόματα ακούστηκαν με μια φωνή: Αχ, αυτός ο άτιμος ήθελε μαχαίρωμα…! Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα τι σημαίνει λαϊκός τραγουδιστής και αγαπημένο τραγούδι.

Και πριν από το τέλος είχα γνωρίσει τον αξέχαστο τροβαδούρο, τον τραγουδιστή Νίκο Γούναρη!»

Ο Νίκος Γούναρης, τα είχε καταφέρει, είχε κατορθώσει έστω και την τελευταία στιγμή, απρογραμμάτιστα, χωρίς πρόβες με την συμφωνική ορχήστρα, -δεν την χρειάστηκε άλλωστε, του αρκούσε η μαγική του κιθάρα- να φτάσει στο Καλλιμάρμαρο και να τραγουδήσει στο…διάλειμμα!!!

Και αποθεώθηκε, κυριολεκτικά.

Εξήντα και πλέον χιλιάδες άνθρωποι, σηκωμένοι όρθιοι, να χειροκροτούν, να τραγουδούν, να ζητωκραυγάζουν, να παραληρούν, να ανάβουν χιλιάδες αναπτήρες, και να πετάνε στον αέρα τα σακάκια τους, αδιαφορώντας για το που θα πάνε.
Αυτό ήταν το φαινόμενο ΝΙΚΟΣ ΓΟΥΝΑΡΗΣ.
ΜΙΑ ΦΩΝΗ, ΜΙΑ ΚΙΘΑΡΑ, ΕΝΑΣ ΘΡΥΛΟΣ ΚΑΙ ΕΞΗΝΤΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΝΑ ΠΑΡΑΛΗΡΟΥΝ!!!

ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το απόσπασμα από την «αυτοβιογραφία» του Μίμη Πλέσσα υπάρχει στο http://cretablog.gr

Ο ΚΩΣΤΑΣ ΓΟΥΝΑΡΗΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΤΟΜΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ

Το απόγευμα της Κυριακής, 17 Αυγούστου του 2014, όπως είναι πια γνωστό, έγιναν τα αποκαλυπτήρια, της δεύτερης, στην Ελλάδα, προτομής, του μέγιστου, του μυθικού τροβαδούρου που λατρεύτηκε από το πανελλήνιο και από όλη την ομογένεια, σε όλο τον κόσμο, όσο κανείς άλλος, του ανεπανάληπτου ΝΙΚΟΥ ΓΟΥΝΑΡΗ.

Στην κεντρική πλατεία της Ζαγοράς, του Πηλίου, τόπου καταγωγής της μητέρας του, Όλγας.

Μια Κυριακή του Αυγούστου, μια βραδιά, αφιερωμένη στον τροβαδούρο με την βελούδινη φωνή και το μοναδικό παίξιμο στην κιθάρα.

Κόσμος πολύς…Τραγούδια δικά του…Ομιλίες…Χειροκροτήματα… Κι όλοι μαζί να τραγουδούν…

Μα η κορυφαία στιγμή της βραδιάς ήταν όταν ο ΚΩΣΤΑΣ ΓΟΥΝΑΡΗΣ, ο πολυαγαπημένος του γιος,  που τίμησε, που τιμά καθημερινά τον πατέρα όχι με φανφάρες αλλά με μια αξιοπρεπή και σπουδαία στάση ζωής, έφτασε, οδηγώντας σερί  από την Καλλιτεχνούπολη στην κεντρική πλατεία της Ζαγοράς, όπου τον περίμεναν όλοι, με ξεχωριστή συγκίνηση.

Και τότε, ο Κώστας Γούναρης στάθηκε απέναντι από τον Νίκο Γούναρη.

Ο γιος στάθηκε αντίκρυ, απέναντι στην προτομή του μεγάλου Πατέρα του.

Ο ένας, απέναντι στον άλλον….Πρόσωπο με πρόσωπο…Πατέρας με γιο…

Εύγλωττη σιγή… Έντονη, βαθιά συγκίνηση…Καταιγισμός συναισθημάτων…

Στιγμές πολύ δυνατές…

Κι ίσως ένα πικρό, βουβό «παράπονο»… «Γιατί πατέρα, μας άφησες τόσο νωρίς;»

Σαράντα εννιά χρονών και κάτι… Δεν πρόλαβε να χαρεί τους αγαπημένους του, την Βάλια, τον Κώστα, την Ντενίς, την εγγονή του, που ήταν μωρό…Και δεν πρόλαβε ούτε καν να δει τον Νίκο Γούναρη, που ήρθε στον κόσμο μετά, τον εγγονό του…

Δεν τους χάρηκε…Δεν τον χάρηκαν…Δεν τον χαρήκαμε…Κι αυτό πονάει…Πολύ.

Μας «παρηγορεί» το γεγονός ότι είναι πάντα κοντά μας, στις σκέψεις μας, στις αναμνήσεις μας, στην καρδιά μας, αυτός ο αληθινά Μεγάλος, ο θρυλικός Νίκος Γούναρης.

Κι εμένα, του τελευταίου προσωπικού του φίλου-του γιου του, όπως λέει ο Κώστας-το γεγονός ότι ο Νίκος Γούναρης θα μείνει αθάνατος στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού. Σημείο αναφοράς…Καλλιτέχνη και Ανθρώπου…

ΧΡΗΣΤΟΣ Β.Σ. ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

2015 ΕΤΟΣ ΝΙΚΟΥ ΓΟΥΝΑΡΗ

ΕΠΙΣΗΜΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
"ΟΜΙΛΟΥ ΜΝΗΜΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ"

"ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΓΟΥΝΑΡΗ Ο..."

Ο Χρήστος Αντωνόπουλος με τον Νίκο Γούναρη ταξιδεύοντας για την Ρόδο, όπου παρουσίασε

τις αξέχαστες και μοναδικές του Συναυλίες, στο Δημοτικό Θέατρο του νησιού.

Θυμάμαι, στα χρόνια της εφηβείας μου, στην Δημητσάνα, που όταν ρωτούσες κάποιον να σου πει ποιόν τραγουδιστή αγαπούσε, ποιον θεωρούσε πρώτο, η σχεδόν στερεότυπη απάντηση ήταν.

"Μετά τον Νίκο Γούναρη τον Τάδε"
Η προτίμησή του ερχόταν πάντα μετά τον κορυφαίο και ανεπανάληπτο Νίκο Γούναρη.Εκείνος ήταν εκτός συναγωνισμού.

Και ήταν. Τότε στις εφηβικές καρδιές μας, στην Δημητσάνα... 
Αργότερα, αντιληφθήκαμε, πως ήταν και στις καρδιές των περισσοτέρων Ελλήνων, απανταχού της γης.
Για πολλούς τραγουδιστές έχουν γραφεί βιβλία και βιογραφίες.
Μα για τον κορυφαίο και μακράν όλων, κανένα. Απολύτως κανένα!
Οι φιλόδοξοι βιογράφοι ίσως κατάλαβαν πως η περίπτωση, το φαινόμενο Νίκος Γούναρης δεν μπορούσε να κλειστεί σε διακόσιες σελιδούλες, ενός βιβλίου.
Και κάποιοι από αυτούς ίσως και να κατάλαβαν πως δεν είχαν τα "κυβικά" για να επιχειρήσουν να γράψουν για αυτόν τον μοναδικό τροβαδούρο και τον σπάνιο Άνθρωπο.
Ο "ΟΜΙΛΟΣ ΜΝΗΜΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ" από σήμερα θα κάνει αυτό που πρέπει.
Εγώ, που ευτύχισα να είμαι ο τελευταίος προσωπικός του φίλος, και  ο γιος του ο Κώστας Ν. Γούναρης, ένας άνθρωπος με σπάνιο ήθος, θα ανασκουμπωθούμε, με την βοήθεια των μελών του Ομίλου, για να συλλέξουμε και να διασώσουμε το έργο του Νίκου Γούναρη. Το συνθετικό και το ερμηνευτικό.
Θα καλέσουμε και όλους τους φίλους και θαυμαστές του, στην Ελλάδα, την Αμερική, την Αυστραλία, την Αφρική, παντού σε όλο τον κόσμο, όπου εκείνος τραγούδησε, να βοηθήσουν με τις πληροφορίες τους, τις αφηγήσεις τους, και ότι άλλο κρατούν από τον Νίκο, στο μυαλό, την καρδιά και τα συρτάρια τους.
Ο Νίκος Γούναρης δεν χωράει σε ένα βιβλίο. Μα εμείς οφείλουμε να διαφυλάξουμε το έργο του και με την "ΚΙΒΩΤΟ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ" να το ταξιδέψουμε στο Μέλλον.

                    ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

                                   Πρόεδρος Δ.Σ.

      ΜΗ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΚΟΥ ΚΑΙ ΜΗ ΕΠΙΧΟΡΗΓΟΥΜΕΝΟΥ

         «ΟΜΙΛΟΥ ΜΝΗΜΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ»

                       ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ
                 τ. ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ

                           ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΑΣ ΕΡΤ 2

   

   
Επικοινωνία:
e-mail: omilosmnimis@gmail.com    
Τηλ. 210-99.123.05

http://youtu.be/UnpLb7top2E